Ο στύλος του μπαρμπέρη Το επάγγελμα του κουρέα είναι ένα αρχαίο επάγγελμα. Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει ανακαλύψει ξυράφια που μπορούν να τοποθετηθούν χρονολογικά στην πρώιμη Εποχή του Χαλκού (τέλη 4ης χιλιετίας π.Χ.), ενώ η χρονολόγηση υπολειμμάτων από χάλκινα ξυράφια που έχουν εντοπιστεί στην Αίγυπτο φτάνει και το 3500 π.Χ. Το κούρεμα αναφέρεται στη Βίβλο από τον Ιεζεκιήλ, ο οποίος γράφει «Και Συ, γιε του ανθρώπου, πάρε ένα κοφτερό μαχαίρι, πάρε ένα ξυράφι μπαρμπέρη, και εφάρμοσέ το πάνω στην κεφαλή και το γένι».
Το επάγγελμα του κουρέα εγκαινιάστηκε στη Ρώμη το 296 π.Χ., και οι κουρείς απέκτησαν σύντομα δημοφιλία και ευημερία. Τα μαγαζιά τους έγιναν τα κέντρα από όπου εξαπλώνονταν οι ειδήσεις και γινόταν το καθημερινό κουτσομπολιό. Όλοι οι ελεύθεροι Ρωμαίοι πολίτες ήταν ξυρισμένοι, ενώ οι σκλάβοι υποχρεώνονταν να διατηρούν τα γένια τους. Μάλιστα, από τη ρωμαϊκή/λατινική λέξη “barba”, που σημαίνει γενειάδα, κατάγεται η λέξη «μπαρμπέρης».
Γύρω στα 334 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος επέβαλλε στους στρατιώτες του να ξυρίζονται τακτικά, έτσι ώστε να έχουν πλεονέκτημα στις μάχες σώμα με σώμα: όντας ξυρισμένοι, μπορούσαν να αρπάζουν τους εχθρούς από τα γένια τους, ενώ οι ίδιοι ήταν προστατευμένοι.
Τα πρώτα κουρεία επιτελούσαν και ιατρικούς σκοπούς. Ήταν τα μέρη όπου πραγματοποιούνταν εγχειρήσεις και παρέχονταν οδοντιατρικές υπηρεσίες. Ενόσω οι συγκαιρινοί γιατροί αποστρέφονταν υποτιμητικά τις εγχειρίσεις, οι μπαρμπέρηδες διενεργούσαν χειρουργικές επεμβάσεις πάνω σε τραύματα, αναλάμβαναν τη διαδικασία της αφαίμαξης (με βδέλλες συνήθως) για πρόληψη ασθενειών, χρησιμοποιούσαν βεντούζες για παροχέτευση του αίματος, έκαναν κλύσματα, και πραγματοποιούσαν εξαγωγές δοντιών.
Καθώς οι μπαρμπέρηδες καταγίνονταν όχι μόνο με την κομμωτική και το ξύρισμα, αλλά και με τη χειρουργική, τους αποκαλούσαν μπαρμπέρηδες-χειρουργούς. Δημιούργησαν τον πρώτο οργανισμό τους στη Γαλλία το 1094. Σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει τους ακαδημαϊκούς χειρουργούς από τους χειρουργούς-μπαρμπέρηδες, το Κολλέγιο του Αγίου Κοσμά, που ιδρύθηκε στο Παρίσι γύρω στα 1210, αναγνώρισε τους πρώτους ως «χειρουργούς με τη μακριά ρόμπα» και τους δεύτερους ως «χειρουργούς με την κοντή ρόμπα».
Οι Γάλλοι μπαρμπέρηδες και χειρουργοί οργανώθηκαν ως συντεχνία το 1391, και οι μπαρμπέρηδες-χειρουργοί έγιναν δεκτοί ως μέλη στο προσωπικό του Πανεπιστημίου του Παρισιού το 1505. Ο Αμβρόσιος Παρέ (1510-1590), ο πατέρας της σύγχρονης χειρουργικής και σπουδαίος χειρουργός της Αναγέννησης, ξεκίνησε την καριέρα του ως πλανόδιος μπαρμπέρης-χειρουργός. Ο αδερφός τους ήταν μπαρμπέρης-χειρουργός και η αδερφή του παντρεύτηκε έναν μπαρμπέρη-χειρουργό.
Στην Αγγλία, οι μπαρμπέρηδες κατοχυρώθηκαν ως συντεχνία από τον Εδουάρδο Δ΄ το 1462 με την ονομασία «Εταιρεία των Μπαρμπέρηδων». Οι χειρουργοί δημιούργησαν τη δική τους συντεχνία, 30 χρόνια αργότερα, και οι δύο εταιρείες ενώθηκαν με νομοθέτημα του Ερρίκου Η΄ το 1540 υπό την επωνυμία «Ενωμένη Εταιρεία Μπαρμπέρηδων και Χειρουργών». Στην πραγματικότητα, όμως, απαγορευόταν στους μπαρμπέρηδες, που έκαναν κούρεμα και ξύρισμα, να ασκούν χειρουργική, εκτός από αφαίμαξη και εξαγωγή δοντιών, και, αντίστοιχα, απαγορευόταν στους χειρουργούς κάθε είδους ενασχόληση με κούρεμα ή ξύρισμα. Στη Γαλλία, ένα διάταγμα του Λουδοβίκου ΙΕ΄ στα 1743 απαγόρευε την άσκηση χειρουργικής στα κουρεία από τους μπαρμπέρηδες.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1745, ο βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας, Γεώργιος Β΄, πέρασε διάφορα νομοσχέδια που διαχώριζαν οριστικά τους χειρουργούς από τους μπαρμπέρηδες. Οι χειρουργοί σχημάτισαν τον δικό τους οργανισμό υπό τον τίτλο «Άρχοντες, Κυβερνήτες και Λαός της Αξιότιμης Κοινότητας Χειρουργών του Λονδίνου». Ωστόσο, αυτός ο σύλλογος τελικά διαλύθηκε το 1800, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γεωργίου Γ΄, και αντικαταστάθηκε από το Βασιλικό Κολλέγιο Χειρουργών.
Η προέλευση του στύλου του μπαρμπέρη φαίνεται να σχετίζεται με την υπηρεσία της αφαίμαξης. Ο αυθεντικός στύλος του μπαρμπέρη έχει μια μπρούντζινη λεκάνη στην κορυφή του, δηλωτική του δοχείου μέσα στο οποίο έβαζαν τις βδέλλες και αποστράγγιζαν το αίμα. Ο στύλος καθαυτός αντιπροσώπευε το μπαστούνι που κρατούσε ο ασθενής κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Οι λευκές και κόκκινες ρίγες συμβόλιζαν τους επιδέσμους που χρησιμοποιούνταν στη διαδικασία – λευκές για τους καθαρούς επιδέσμους και κόκκινες για τους αιματοβαμμένους. Οι επίδεσμοι κρέμονταν για να στεγνώσουν μετά το πλύσιμο, και κατόπιν τινάζονταν και στραγγίζονταν μαζί, σχηματίζοντας το γνώριμο ελικοειδές σχέδιο που συναντάει κανείς στους στύλους έξω από τα σύγχρονα κουρεία. Οι αιματοβαμμένοι επίδεσμοι σταδιακά αναγνωρίστηκαν ως το έμβλημα του μπαρμπέρη-χειρουργού. Μεταγενέστερα, αυτό το έμβλημα αντικαταστάθηκε από έναν ξύλινο στύλο ερυθρόλευκων ριγών – αυτά τα χρώματα θεωρούνται τα αληθινά χρώματα του εμβλήματος του μπαρμπέρη. Το κόκκινο, το άσπρο και το μπλε χρησιμοποιούνται ευρέως στην Αμερική, χάρη, κυρίως, στο γεγονός ότι η εθνική σημαία έχει αυτά τα ίδια χρώματα.
Μια άλλη θεωρία για τα χρώματα του στύλου του μπαρμπέρη ερμηνεύει το κόκκινο ως αντιπροσωπευτικό του αρτηριακού αίματος, το μπλε του αίματος των φλεβών και το λευκό ως σύμβολο των επιδέσμων. Μετά τη δημιουργία της «Ενωμένης Εταιρείας Μπαρμπέρηδων και Χειρουργών» στο Λονδίνο, ένας νόμος υποχρέωνε τους μπαρμπέρηδες να χρησιμοποιούν έναν κυανόλευκο στύλο και τους χειρουργούς έναν κόκκινο. Στη Γαλλία, οι χειρουργοί με τις μακριές ρόμπες τοποθέτησαν ως διακριτικό εξωτερικά των γραφείων τους έναν κόκκινο στύλο με λεκάνη.
